Ευρισκόμενος στην Αθήνα, λόγω της συμμετοχής του στις εργασίες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου ανταποκρινόμενος στη φιλάδελφο πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας Ηρακλείου και Χαλκηδόνος κ. Γαβριήλ, την Κυριακή 6 του μηνός Οκτωβρίου ε.έ., προέστη της Ευχαριστιακής Συνάξεως στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Νέας Φιλαδέλφειας, συλλειτουργούντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου και του επιχωρίου Αρχιερέως, επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Συνάξεως της Ιεράς θαυματουργού εικόνος της Υπεραγίας Θεοτόκου, της «Βουρλιωτίσσης», της πολιούχου και προστάτιδος της Νέας Φιλαδελφείας, της οποίας η ιερά εικών φυλάσσεται ως πολύτιμο κειμήλιο στον Ναό αυτόν, μεταφερθείσα εκεί από τα Βουρλά της Σμύρνης μετά την Μικρασιατική Καταστροφή από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Από του Ιερού Βήματος εκκλησιάσθη συμπροσευχόμενος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ανέων κ. Μακάριος.
Ο Σεβασμιώτατος, κηρύττων του θείου λόγου αφού πρώτα αναφέρθηκε στην μεταφορά της ιεράς Εικόνας της Παναγίας της Βουρλιωτίσσης από τις πατρογονικές εστίες και στη μεγάλη ιστορική σημασία της για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό, μίλησε επι του ευαγγελικού αναγνώσματος της ημέρας (Γ΄Λουκά), για το θαύμα της αναστάσεως του υιού της χήρας της Ναΐν, κάνοντας λόγο για την ανάγκη επιστηριγμού της σύγχρονης ελληνικής νεολαίας. Μεταξύ άλλων τόνισε·
«Ἡ νεκρική πομπή τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς μοιάζει δραματικά μέ τήν πορεία τῆς σύγχρονης οἰκογένειας. Οἱ ἄνθρωποι ἀγαπιοῦνται καί ἑνώνονται σέ μία ἀλληλοπεριχώρηση ζωῆς καί ἐλπίδας. Καρπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι τά παιδιά, πού γεμίζουν τό σπίτι μέ τήν παρουσία τους. Ἔρχονται ὅμως οἱ πειρασμοί, οἱ παρέες τῆς διαφθορᾶς, ἡ τραγικά ἐλλειμματική παιδεία, ἡ ἀδιαφορία καί οἱ σκοπιμότητες τῶν ἐνηλίκων καί μετατρέπουν τά παιδιά καί τούς νέους σέ ζωντανά πτώματα. Μοιάζει πολλές φορές ἡ σύγχρονη οἰκογένεια μέ μία νεκροπομπή. Οἱ γονεῖς, διαλυμένοι ἀπό τή θλίψη καί τήν ἀγωνία γιά τήν κατάσταση τῶν παιδιῶν τους θρηνοῦν γιά τά λάθη καί τίς εὐθύνες τους. Οἱ νέοι, πού διψοῦν γιά ζωή, χαρά καί ἐλευθερία, βιώνουν ἕναν ἀργό θάνατο, μία νοσηρότητα ἀθυμίας, ἀκηδίας, καί ἀποχαύνωσης…
»Νέα παιδιά χάνονται μέσα στούς καπνούς ἐπίπλαστων παραδείσων, στούς θολερούς βυθούς τοῦ ἀλκοόλ, στά κτηνώδη πάθη τῆς σάρκας, στήν ἀφασία τῆς ὀθόνης καί τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητας. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς νέκρωσης τῶν νέων εἶναι ἡ βία, ὁ ἐκφοβισμός στό σχολεῖο, στήν παρέα, ἀκόμη καί μέσα στήν οἰκογένεια. Ἀκόμη οἱ ἐπικίνδυνες ἐξαρτήσεις ἀπό τά ναρκωτικά, ἡ κακή χρήση τῆς τεχνολογίας, τά τυχερά παιχνίδια, ἡ προσβλητική συμπεριφορά καί ἡ ἀγένεια, πού πλέον θεωρεῖται ἐξυπνάδα…
»Οἱ νέοι ζοῦν τή ζωή περισσότερο σάν βιολογικό γεγονός παρά σάν κάτι οὐσιαστικό καί ὡραιότερο. Κυνηγοῦν τά ὑποκατάστατα τῆς ζωῆς, διότι οἱ μεγάλοι σκότωσαν τήν ἀληθινή ζωή καί τίς ἐλπίδες τους. Οἱ ἐνήλικες ἔχουν τήν ἀπόλυτη εὐθύνη γιά τήν ἀπονέκρωση τῶν νέων. Μόλυναν τό περιβάλλον καί τό προσφέρουν στά παιδιά χωρίς εὐοίωνες προοπτικές. Ἔκαναν τούς νέους νά μεγαλώνουν χωρίς καμία ἀγωγή ἤ μᾶλλον τούς μεγαλώνουν μέ τήν ἀγωγή τῆς ἀνηθικότητας καί τοῦ βολέματος. Γκρέμισαν τά ἰδανικά καί τίς ἀξίες ἀπό τή σκέψη καί τήν καρδιά τῶν νέων καί τώρα ἀποροῦν γιατί τά παιδιά συμπεριφέρονται σάν ὁδοστρωτῆρες. Ἔσβησαν τήν πίστη στόν Θεό ἀπό τίς ψυχές τῶν νέων. Συνέτριψαν μέ εἰρωνεία κάθε ἀναφορά σέ ὁτιδήποτε πνευματικό καί ἀνώτερο. Συνοδεύουν τά λείψανα τῶν παιδιῶν τους μέσα στή θλιβερή καθημερινότητα, ἀλλά δέν παραδέχονται ὅτι αὐτοί οἱ ἴδιοι τοποθέτησαν τούς νέους μέσα στό φέρετρο τῆς εὐτέλειας, τῆς ἀποτυχίας και τῆς δυστυχίας..
»Τελευταία ἐλπίδα γιά τήν ἀναζωογόνηση τῶν νέων εἶναι ὁ Χριστός. Μέσα στούς δρόμους τοῦ κόσμου, ἔρχεται ὁ Κύριος καί ἀναζητεῖ τούς νέους. Πλησιάζει τά ἀπονεκρωμένα παιδιά, γιά νά τούς χαρίσει τό ἄγγιγμά Του. Ὅπως ἐκεῖ στή Ναῒν «ἥψατο τῆς σοροῦ» ἔτσι ἐπιθυμεῖ νά κάνει μέ τόν κάθε νέο καί μέ τό κάθε παιδί. Τό θεϊκό ἄγγιγμα εἶναι ἐφόδιο ζωῆς, εἶναι πλήρωμα ζωῆς καί περίσσευμα ζωῆς. Εἶναι ἐμφανές αὐτό στούς νέους πού ἀφέθηκαν στό ἄγγιγμα καί στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ. Σφύζουν ἀπό ὑγεία ἐσωτερική, πνευματική καί ψυχική, πάλλονται ἀπό ἀληθινή χαρά, ἔχουν τή δύναμη νά ἀντιμετωπίσουν κάθε ἐμπόδιο καί κάθε πειρασμό. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά προστατέψει τό παιδί του ἀπό τόν θάνατο καί τό κακό, εἶναι ἀπαραίτητο νά τό ὁδηγήσει, ὅσο πιό νωρίς μπορεῖ, στό ἄγγιγμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμη ἡ ἁμαρτία ἔκανε τή δουλειά της, ἡ μετάνοια μπορεῖ νά ἀνατρέψει τήν κατάσταση».
Τέλος ο Σεβασμιώτατος, συνεχάρη τον οικείο Μητροπολίτη , μετα του οποίου συνδέεται με ακατάλυτους πνευματικούς δεσμούς, επι τη συμπληρωσει 10ετούς θεοφιλούς ποιμαντορίας εις την λαχούσαν εις αυτόν επαρχία και για το πολυσχιδές και αξιέπαινο ποιμαντικό και κοινωνικό του έργο.
Προ της απολύσεως της Θείας Λειτουργίας τελέσθηκε Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών πάντων των εν Μικρά Ασία αναιρεθέντων πατέρων και αδελφών.