Ακολουθώντας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός τον από ετών καθιερωμένο ποιμαντικό προγραμματισμό επισκέψεως των ενοριών της Ορεστιάδος, κατά την μετά την εορτή της Υπαπαντής περίοδο, την Κυριακή 7η του του μηνός Φεβρουαρίου ε.έ, επισκέφθηκε την ενορία Προφήτου Ηλιού Σαγήνης Ορεστιάδος, όπου και ιερούργησε. Αναλύοντας στους πιστούς το περιεχόμενο της αναγνωσθείσης ευαγγελικής περικοπής της ΙΣΤ Κυριακής Ματθαίου [των Ταλάντων], μεταξύ άλλων, σημείωσε:
«Μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος νά εἶναι μοναδικός, ἔχει ὅμως διαφορετικές προδιαγραφές καί διαφορετικές δυνατότητες. Μπορεῖ ὅλοι νά ἔχουμε τήν ἴδια οὐσία, πού μᾶς κάνει ἀνθρώπους, ὡς πρόσωπα ὅμως ἔχουμε διαφορετικά χαρακτηριστικά, κάτι τό ὁποῖο μᾶς κάνει μοναδικούς. Αὐτή τή μοναδικότητα καί ἰδιοπροσωπία ἔρχεται νά τήν ὑπογραμμίσει ὁ Πάνσοφος Θεός μέ τά διαφορετικά χαρίσματα πού δίδει στόν καθένα. Ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο τά χαρίσματα διαφέρουν καί ὡς πρός τόν ἀριθμό καί ὡς πρός τό εἶδος. Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς σκανδαλίζει οὔτε νά μᾶς προβληματίζει. Τά χαρίσματα δίδονται στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά χαρακτηριστικά πού τόν ξεχωρίζουν ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους. Πολύ εὔστοχα ὁ Κύριος στή σημερινή παραβολή ἐξηγεῖ πώς τά τάλαντα διανέμονται στόν κάθε ἄνθρωπο μ’ ἕνα γνώμονα καί μία προϋπόθεση: «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Ἕκαστος λαμβάνει ἀνάλογα μέ τό πόσο ἀντέχει.
»Τά χαρίσματα πού προσφέρει ὁ Δημιουργός εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις καί τίς δυνατότητες πού διαθέτουμε. Ἄν ὁ Κύριος στερεῖ ἀπό κάποιους μερικά χαρίσματα, δέν τό κάνει ἐπειδή τούς περιφρονεῖ. Τό κάνει ἐπειδή τούς ἀγαπᾶ. Δέν τούς φορτώνει μέ τό βάρος πολλῶν ταλέντων, ἐάν αὐτοί δέν ἔχουν τή δύναμη νά τά ἐπωμισθοῦν καί νά δουλέψουν πάνω σ’ αὐτά. Ἐάν κάποιους ἄλλους τούς κάνει πολυτάλαντους, δέν σημαίνει πώς τούς ἀγαπᾶ περισσότερο καί τούς εὐνοεῖ. Τούς χαρίζει πολλά ταλέντα, διότι περιμένει ἀπό αὐτούς πιό σκληρή ἐργασία. Ὁ πολυτάλαντος ἄνθρωπος πρέπει νά δουλέψει πιό σκληρά ἀπό τόν λιγότερο ταλαντοῦχο. Γνωρίζει ὅτι ἀπ’ αὐτόν θά ἀπαιτηθοῦν πολύ περισσότερα ἀποτελέσματα σέ σχέση μέ κάποιον ἄλλον πού εἶναι λιγότερο προικισμένος. Διά τοῦτο οὔτε ὅσοι ἔχουν πολλά τάλαντα πρέπει νά νιώθουν εὐνοημένοι οὔτε ὅσοι ἔχουν λίγα πρέπει νά νιώθουν ἀδικημένοι.
»Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀλάνθαστη. Ἡ θεία δικαιοσύνη εἶναι ἡ πρακτική ἐφαρμογή τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἐργάζεται γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἰσορροπίας, τόσο τῆς ἐσωτερικῆς μέσα στήν ψυχή κάθε ἀνθώωπου, ὅσο καί τῆς ἐξωτερικῆς μέσα στίς κοινωνικές δομές. Ἕνας ἄνθρωπος μέ λίγες δυνατότητες θά δυστυχήσει ἐάν φορτωθεῖ μέ πολλά χαρίσματα, διότι θά νιώθει σάν ἕναν πλούσιο πού δέν μπορεῖ νά ξοδέψει τήν περιουσία του. Ἕνας προικισμένος πάλι μέ δύναμικότητα ἄνθρωπος ἐπίσης θά δυστυχήσει, ἐάν μείνει μέ ἐλάχιστα χαρίσματα, διότι τότε θά αἰσθάνεται νωχελικότητα καί ἀθυμία.
»Τό σίγουρο εἶναι πώς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε προικισθεῖ μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διαθέτουμε τά τάλαντα πού μᾶς ἔδωσε μέ σοφία καί διάκριση ὁ Πανάγαθος Κύριος «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Εἶναι ἀπαραίτητο νά μήν ἐπαναπαυόμεθα, διότι κάθε τάλαντο πού μένει ἀνεκμετάλλευτο θά γίνει στοιχεῖο κατηγορίας ἐναντίον μας. Ἡ ραθυμία μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό Θεό καί μᾶς ἀπομονώνει ἀπό τούς συνανθρώπους μας. Ὅσο ἐργαζόμεθα ἀξιοποιοῦντες τά χαρίσματά μας γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, τόσο βαδίζουμε σταθερά πρός τήν κοινωνία μαζί Του.
»Δέν μᾶς δόθηκαν τά χαρίσματα γιά νά ὑπεραιρόμεθα. Δέν μᾶς χαρίσθηκαν γιά νά νιώθουμε πιό εὐνοημένοι καί προνομιοῦχοι. Μᾶς δόθηκαν γιά νά ἐργαζόμεθα φιλότιμα καί ταπεινά καί γιά νά προβάλλουμε τό Δωρεοδότη Θεό μέσ’ ἀπ’ αὐτά καί ὄχι τόν ἑαυτό μας. Ἄν χρησιμοποιήσουμε τά τάλαντα τοῦ Θεοῦ μόνο γιά τό ἀτομικό ὑλικό συμφέρον τότε εἶναι σά νά τά θάπτουμε στή λάσπη τῆς γῆς καί στή σαπίλα τῆς ἁμαρτίας. Ἄν ἀντίθετα τά χρησιμοποιήσουμε πρός δόξαν Θεοῦ καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ ἀδελφοῦ, τότε τά πολλαπλασιάζουμε. Τότε θά δεχθοῦμε τόν ἔπαινο τοῦ Οὐρανίου Πατρός.
»Ἡ ἐποχή μας εἶναι γεμάτη ἀπό ταλαντούχους ἀνθρώπους. Αὐτό θά μποροῦσε νά εἶναι τό προνόμιό της, ἀλλά, ἀλλοίμονο, ἔγινε τό δυστύχημά της. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι δέ χρησιμοποιοῦν τίς δυνάμεις τους, γιά νά αὐξήσουν τά ταλέντα τους πρός δόξαν Θεοῦ, ἀλλά ἐργάζονται μέ τά ἀμέτρητα προσόντα τους γιά τήν τακτοποίηση τῶν πρόσκαιρων καί φθηνῶν προσδοκιῶν τους. Χτίζουν ἕναν Πύργο τῆς Βαβέλ καί ξεχνοῦν πώς ὅ,τι δέν γίνεται γιά τό Θεό εἶναι καταδικασμένο νά χαθεῖ. Μέ τά ταλέντα τους καλλιεργοῦν τήν ἁμαρτία καί τά θάπτουν κάτω ἀπό τή σαπίλα τοῦ ἄγχους, τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, τῆς αὐτοπροβολῆς, τῆς ἀπάνθρωπης ἐκμετάλλευσης τοῦ διπλανοῦ. Τά λεγόμενα ἐπιτεύγματα τῆς σύγχρονης, χωρίς Θεό ἀνθρωπότητος, εἶναι μία ἀγωνιώδης κραυγή τῆς ἀποτυχίας τοῦ ἀνθρώπου γιά νά βρῇ νόημα στήν ὕπαρξή του καί νά ἐπουλώση τήν πληγή της ἀπέραντης κενότητας καί δυστυχίας ἀπό τήν ὁποία ὑποφέρει.
»Ὁ πιστός ἄνθρωπος, ὅμως, ἀγαπητοί μου, δέχεται τά τάλαντα πού τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός μέ εὐγνωμοσύνη. Ἐπιστρατεύει ὅλες τίς δυνάμεις του γιά νά τά αὐξήσει καί ἐργάζεται νά καρποφορήσουν. Δέν φιλοδοξεῖ νά διαφημίζεται. Χαίρεται, ὅταν μέσα ἀπό τή δική του προσπάθεια μεγαλύνεται ὁ Κύριος καί λαμβάνει βοήθεια ὁ διπλανός του. Ἔτσι στό τέλος ἀξιώνεται νά ἀκούσει ἀπό τόν Κύριο: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου».
