Επικειμένης της μνήμης του Αγίου Αθανασίου, την παραμονή της εορτής, Κυριακή 17 του μηνός Ιανουαρίου ε.ἐ., ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ Δαμασκηνός ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα την επομένη Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Αθανασίου Σουφλίου, όπου ερμηνεύων την ευαγγελική περικοπή, μεταξύ άλλων, είπε·
«Ἡ διαφορά ἀνάμεσα στή θεραπεία καί στή σωτηρία εἶναι τεράστια. Μέ τήν πίστη τους ὅλοι οἱ λεπροί τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἔλαβαν τή θεραπεία. Μέ τήν ταπείνωση, ὅμως, ἡ ὁποία γεννᾶ τήν εὐγνωμοσύνη, μόνον ἕνας ἔλαβε καί τή σωτηρία. Ἡ θεραπεία εἶναι κάτι γήινο, πρόσκαιρο καί ἐφήμερο. Ἡ σωτηρία εἶναι κάτι αἰώνιο καί ἀτελείωτο, πού ἀρχίζει ἀπό τώρα καί ἀγκαλιάζει τήν αἰωνιότητα. Ἡ θεραπεία ἀφορᾶ κατεξοχήν τό σῶμα. Ἡ σωτηρία ἀναφέρεται σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, στό σῶμα του καί στήν ψυχή του. Ἡ θεραπεία γιατρεύει τήν ἀσθένεια, ἀλλά δέ νικᾶ τό θάνατο. Τό θεραπευμένο σῶμα κάποτε θά πεθάνει, ὅπως ὅλα τά σώματα. Ἡ σωτηρία νικᾶ τό θάνατο. Ὁ σεσωσμένος πεθαίνει σωματικά ἀλλά θριαμβεύει, διότι μετά τό θάνατό του πραγματοποιεῖ τό μεγάλο του πόθο, πού εἶναι ἡ παντοτινή καί ἀδιάπτωτη ἕνωσή του μέ τόν Κύριο. Ὅποιος θεραπεύεται τακτοποιεῖ ἕνα πρόβλημα βασανιστικό ἀλλά πρόσκαιρο. Ὅποιος σώζεται τακτοποιεῖ ἕνα θέμα οὐσιαστικό καί αἰώνιο.
»Οἱ περισσότεροι πλησιάζουμε τό Χριστό μέ τό ἦθος καί τή νοοτροπία τῶν ἐννέα ἀχαρίστων λεπρῶν. Τόν ἀναζητοῦμε γιά νά μᾶς τακτοποιήσει τά θέματα τῆς πρόσκαιρης πραγματικότητας. Νά μᾶς κάνει τά χατίρια τῆς φτηνῆς μας ζωῆς. Νά μᾶς δώσει ὑγεία στό φθαρτό καί μελλοθάνατο σῶμα μας. Ἀνεβάσαμε τήν ὑγεία τοῦ σώματος στά ψηλότερα σκαλοπάτια τῶν ἀξιῶν μας. Φοβηθήκαμε μπροστά στήν ἐνδεχόμενη ἀπώλειά της. Θυσιάσαμε ἀκόμη καί θεμελιώδεις ἐλευθερίες μας γιά νά τή διαφυλάξουμε. Παρασυρθήκαμε σ’ ἕναν ἀγῶνα γεμάτο ἄγχος καί τρόμο, γιά νά ἀποφύγουμε τήν ἀρρώστια. Ζητήσαμε ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς χαρίσει ὑγεία στό σῶμα καί εἴμεθα ἕτοιμοι νά θυμώσουμε μαζί Του, ἄν δέν γίνει πρόθυμος ὑπηρέτης καί δέν πραγματοποιήσει τήν ἐπιθυμία μας. Μέ ἀγνωμοσύνη καί ἀχαριστία ἀμφισβητήθηκαν τά σωστικά Του μυστήρια. Ἀποτραβηχτήκαμε ἀπό τήν ἀληθινή καί οὐσιαστική συμμετοχή μας σ’ αὐτά, διότι φοβηθήκαμε τήν ὑγεία τοῦ σώματος. Ξεχάσαμε πώς ἡ ζωή χωρίς Χριστό εἶναι θάνατος καί πρόγευση θανάτου καί πώς μαζί μέ τό Χριστό ὁ θάνατος εἶναι ζωή καί περίσσευμα ζωῆς.
»Εὐκταία εἶναι ἡ θεραπεία, ἀλλά ἀπείρως ἀνώτερη εἶναι ἡ σωτηρία. Οἱ ἐννέα ἔλαβαν τή θεραπεία, ὁ ἕνας ἔλαβε καί τή σωτηρία. Ὅταν κλίνουμε τόν αὐχένα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος γιά νά προσευχηθοῦμε, ἄς μή ζητᾶμε μόνο τό φθηνό καί τό πρόσκαιρο. Νά ἐκλιπαροῦμε γιά τό ἀκριβό καί αἰώνιο. Νά ἱκετεύσουμε γιά τή θεραπεία τοῦ σώματος, περισσότερο ὅμως νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά κερδίσουμε τή σωτηρία, πού εἶναι σωτηρία σώματος καί ψυχῆς…
»Ἄς μήν πιστέψουμε στό Χριστό οὔτε νά Τόν ἀγαπήσουμε μόνο γιά τά ἐφήμερα πού ἔχει νά μᾶς δώσει. Ἄς Τοῦ χαρίσουμε τήν καρδιά καί τήν ὕπαρξή μας γιά ὅ,τι μᾶς ἔδωσε ἤδη καί τότε νά εἴμεθα βέβαιοι πώς θά προσθέτει στά δῶρα Του ἀκόμη περισσότερα καί στό τέλος θά μᾶς δώσει καί τό μεγαλύτερο, πού εἶναι ἡ ὑπόσχεσή Του πρός τόν εὐγνώμονα πρώην λεπρό: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».
