Κυριακή των Αγίων Πάντων

Επί τη εορτή των Αγίων Πάντων ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, την Κυριακή 14 του μηνός Ιουνίου ε.ε., ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Σάκκου Ορεστιάδος.

Ερμηνεύων ο Σεβασμιώτατος το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, Κυριακής των Αγίων Πάντων, μεταξύ άλλων, εσημείωσε: «…Μέ τήν ση­με­ρινὴ ἑ­ορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων ἡ Ἐκ­κλη­σία «τιμᾶ τοὺς προ­λα­βόν­τας καὶ προ­τρέ­πει τοὺς πα­ρόν­τας» γιὰ μί­μηση τῶν ἁ­γίων. Οἱ ἅ­γιοι εἶ­ναι αὐ­τοὶ ποὺ ὁδηγοῦν καί ἐμπνέουν μέ τό παράδειγμά τους στὸν δρόμο τῆς θε­ώ­σεως καὶ μαρ­τυ­ροῦν γιὰ τὴν παρου­σία τοῦ Χρι­στοῦ μέσα στὸν κό­σμο. Οἱ ἅ­γιοι τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ὡς μι­μη­τὲς τοῦ Χριστοῦ, ὑ­πάρ­χουν ὡς πρό­τυπα καί δὲν προ­βάλ­λουν κάτι τὸ δικό τους, ἀλλὰ καί ἄν τυχόν ἔχουν τό ἀ­φα­νί­ζουν, γιὰ νὰ φα­νε­ρω­θεῖ μέσα τους ὁ Χρι­στός. Οἱ ἅ­γιοι ζοῦν στὸν κό­σμο γιὰ τὸν Θεὸ καὶ δι­α­μορ­φώ­νουν τὴν προ­σω­πι­κό­τητά τους σύμ­φωνα μὲ τὸ θέ­λημά Ἐκείνου· «ἅ­γιοι, γί­νε­σθε ὅτι Ἐγὼ ἅ­γιος εἰμί».

»Ἡ ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ ἰ­δι­αί­τερα τοῦ Χρι­στι­α­νοῦ, δὲν μπορεῖ εἶ­ναι μία δου­λικὴ ἀντιγραφὴ ἀλλὰ μία προ­σω­πικὴ δη­μι­ουρ­γία. Μιμούμενοι καί ἀκολουθοῦντες τοὺς ἁ­γί­ους βρίσκουμε «τὸ ἴ­διον μέ­γε­θος». Ἐ­πα­νερ­χό­μεθα, δηλαδή, στὴν «κατὰ φύσιν» ζωὴ, διασώζουμε τὴν ἰ­δι­αί­τερη φυ­σι­ο­γνω­μία καὶ ταυ­τό­τητά μας, στοι­χεῖα ποὺ μᾶς διαφοροποιοῦν πνευ­μα­τικὰ καὶ πο­λι­τι­στικὰ μέσα στὴν οἰ­κο­γέ­νεια τῶν ἐ­θνῶν.

»Ἡ ἑ­ορτὴ κάθε ἁ­γίου τῆς Ἐκ­κλη­σίας μᾶς προσφέρει ἕνα ἐ­πί­καιρο μή­νυμα, ἐ­πειδὴ προέρ­χε­ται ἀπὸ τὸν Χρι­στὸ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Αὐτός «χθὲς καὶ σή­με­ρον καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἐβρ. 13. 8). Γι’αὐτὸ καὶ μὲ τὴ φράση «πά­λιν καὶ πολ­λά­κις» τοῦ μυ­στη­ρίου τῆς Θείας Εὐ­χα­ρι­στίας, μυ­στα­γω­γεῖ­ται ἡ πνευ­μα­τικὴ προ­κοπὴ τῶν με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σίας καὶ ἡ ἀ­νά­δειξη καὶ προ­βολὴ τῶν ἁ­γίων της. Μέσα ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ ἐκάστοτε τιμωμένου ἁγίου ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται πόσο θαυ­μα­στὸς εἶ­ναι ὁ Θεός, ὅ­ταν «ἐ­γείρῃ ἀπὸ γῆς πτω­χὸν καὶ ἀπὸ κο­πρίας ἀ­νυ­ψοῖ πέ­νητα» καὶ ὅτι «οὔκ ἐ­στιν ἐν ἄλλῳ οὐ­δενὶ ἡ σω­τη­ρία». Κέν­τρο, λοι­πὸν, τῆς ζωῆς τῶν ἁ­γίων καὶ τῆς μνήμης τους εἶ­ναι ὁ «φα­νε­ρω­θεὶς ἐν σαρκὶ Θεὸς» καὶ αὐ­τοὶ μαρ­τυ­ροῦν ὅτι ὁ Χρι­στὸς δὲν εἶ­ναι κάποιο πρόσωπο τοῦ πα­ρελ­θόν­τος ἀλλὰ «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρ­χό­με­νος, ὁ παν­το­κρά­τωρ». Οἱ ἅ­γιοι ἀναδύονται σὰν «τοῦ πο­τα­μοῦ τὰ ὁρ­μή­ματα», δι­α­σχί­ζουν τοὺς αἰ­ῶ­νες, δρο­σί­ζουν, πο­τί­ζουν καὶ ξε­δι­ψοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ εὐ­φραί­νουν γῆ καὶ οὐ­ρανό. Ἑ­ορτὴ ἁ­γίων καὶ  τιμὴ πρός τούς ἁγίους ση­μαί­νει μί­μηση ἁ­γίων, κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο «μνήμη ἁγίου μίμησις ἁγίου». Μί­μηση τῶν ἁγίων δὲν ση­μαί­νει ἁ­πλῶς ἐ­πι­στροφὴ στὸ ἱστο­ρικὸ πα­ρελ­θὸν τῆς πα­ρου­σίας ἐ­κεί­νων οὔτε με­τα­φορά τους ὡς κειμηλίων στὸ πα­ρὸν καὶ στὸ μέλ­λον ἀλλὰ ἀ­πο­δοχὴ τῆς παρουσίας τους ὡς με­λῶν τοῦ ἑ­νι­αίου Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀ­πο­μά­κρυνση ἀπὸ τὴν πο­λύ­τροπη ἁ­μαρ­τία. Οἱ χρι­στι­α­νι­κὲς ἑ­ορ­τὲς μέ τήν εὐκαιρία τῆς μνήμης τῶν ἁγίων εἶναι οἱ γέφυρες ποὺ μᾶς συν­δέ­ουν μὲ τὸ χθὲς τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζωῆς καὶ μᾶς ὁδηγοῦν στό λυτρωτικό καί μα­κά­ριο αὔ­ριο.

»Ἡ ση­με­ρινὴ ἑ­ορτή «πάν­των τῶν Ἁ­γίων», ἀδελφοί, ἂς γί­νει ἀ­φε­τη­ρία πνευ­μα­τι­κοῦ ἀνεφο­δι­α­σμοῦ καὶ ἡ­ρω­ϊ­κῶν ἀ­πο­φά­σεων. Ἂς προ­σευ­χη­θοῦμε θερμὰ νὰ ἀ­να­δειχθοῦμε καὶ ἐ­μεῖς, μὲ τὶς ἱ­κε­σίες τους, μι­μη­τές τους «κατὰ τὸν κα­λέ­σαντα ἡ­μᾶς ἅ­γιον» καὶ νὰ γίνουμε «τέ­λειοι ὥ­σπερ ὁ πα­τὴρ ἡ­μῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς», δι­ότι μό­νον τότε δοξά­ζε­ται τὸ ὄ­νομα τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ μετα­βά­λλον­ται οἱ ἑ­ορ­τές τῶν ἁ­γίων ἀπό εὐκαιρία κοινωνικῆς ἐπικοινωνίας σὲ φά­ρους, ποὺ θά φω­τί­ζουν τόν δρόμο τῆς κατά Χάριν θεώ­σεώς μας».

Με την ευκαιρία της επισκέψεώς του στην μικρή αλλά δραστήρια ενορία του Σάκκου ο Σεβασμιώτατος προ του πέρατος της Θείας Λειτουργίας εξήρε την ευλάβεια των κατοίκων και την φιλοτιμία του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, που παρά τις δυσκολίες συνεχίζουν το ανακαινιστικό έργο του Ναού. Και προσέθεσε ότι για την ενορία αυτή  αποτελεί πολύτιμο θησαυρό το αντίγραφο της ιεράς εικόνος της Παναγίας της Αρβανίτισσας, η οποία διαχρονικά προστάτεψε και προστατεύει τους Αρβανίτες της περιοχής, που έχουν εγκατασταθή μετά την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης, σε χωριά της επαρχίας Ορεστιάδος, όπως ο Σάκκος, η Κλεισσώ και το Χειμώνιο.